Temat skuteczności terapii za pośrednictwem internetu jest dyskutowany przez psychoterapeutów. Problem ten stał się niezwykle ważny w czasie pandemii, kiedy kontakt osobisty klienta (pacjenta) z pomagaczem został poważnie ograniczony.
Sięgnijmy zatem do badań, które możemy odnaleźć między innymi w książce M. Coopera – Efektywność psychoterapii i poradnictwa psychologicznego:
Biorąc pod uwagę fakt, że komunikacja niewerbalna jest oceniana jako jeden z najważniejszych elementów w tworzeniu i umacnianiu sojuszu terapeutycznego (Bedi i in., 2005), można by zakładać, że interwencje terapeutyczne, które nie przebiegają w kontakcie twarzą w twarz, będą prawdopodobnie poważnie ograniczone w swej skuteczności. Jednakże w ostatnich latach rośnie zainteresowanie prowadzeniem terapii przez telefon lub Internet, po części jako uznanie, że te formy komunikacji mają pewne wyraźne korzyści: na przykład większa łatwość dostępu dla osób mieszkających na oddalonych terenach lub mających problemy z poruszaniem się, niższy koszt usług terapeutycznych oraz większa natychmiastowość, z którą pomoc może być zapewniona (Leach i Christensen, 2006). Dodatkowo uzyskane wyniki badań sugerują, że wielu klientów jest całkiem zadowolonych z takich form terapeutycznych, brakuje zaś spójnych dowodów naukowych pokazujących, że prowadzą one do słabszego sojuszu terapeutycznego niż podejście bezpośrednie – „twarzą w twarz” (np. Barak i in., w druku). Istnieją nawet pewne dowody na to, że ludzie mogą w rzeczywistości ujawniać więcej osobistych informacji za pośrednictwem komunikacji komputerowej (Mallen, 2003).
Jeśli chodzi o skuteczność, to rosnąca liczba badań sugeruje, że programy terapeutyczne oparte głównie na trybie niebezpośrednim (nie „twarzą w twarz”) mogą być wysoce skuteczne, dając rezultaty nieróżniące się istotnie od tych, które znajdujemy w oddziaływaniach bezpośrednich (np. Barak i in., w druku; Leach i Christensen, 2006). Metaanaliza skuteczności interwencji telefonicznych (zazwyczaj CBT, prowadzona w połączeniu z zadaniami domowymi, zeszytami ćwiczeń lub dzienniczkami) pokazała na przykład, że były one istotnie bardziej skuteczne niż warunki kontrolne w leczeniu depresji, lęku, zaburzeń odżywiania, nadużywania substancji psychoaktywnych i ponowanej hospitalizacji w schizofrenii (Leach i Christensen, 2006). Dowody zebrane w badaniach pokazały ponadto, że zyski utrzymały się w badaniu kontrolnym (np. Mohr i in., 2005). Podobnie badania wskazują, że programy terapeutyczne w sieci (z minimalnym kontaktem terapeutycznym lub bez niego) mogą być skuteczne w przypadku wielu trudności psychologicznych, dając szczególnie dużą wielkość efektu dla paniki i zaburzeń lękowych (Barak i in., w druku). Carlbring i współpracownicy (2005) stwierdzili na przykład wielkość efektu między okresem przed terapią za pośrednictwem Internetu a po jej zakończeniu rzędu od 1,45 do 0,37 dla klientów z paniką Było to nieco mniej niż w przypadku tych, którzy mieli terapię w kontakcie twarzą w twarz (2,14 do 0,48), ale nie były to ogólnie duże różnice, a poziom satysfakcji był mniej więcej jednakowy w przypadku obu podejść.
Kwestię tę poruszył także profesor Jacek Szczepkowski (UMK):
Zatem serdecznie zapraszam do skorzystania z tej formy terapii: https://sensly.com/michal-baginski
